Teveccüh Arapça’da yönelmek mânasına gelmektedir. Şeyhin bütün manevi gücünü müridin kalbi üzerine yöneltmesi ve bu suretle ona aktarmasıdır. Bu müridin ruhunda filizlenmelere sebep olacak manevi bir aşılamadır. Yani müridin ruhî kabiliyet kapasitesinin artırılmasıdır. Mürşit bu şekilde müridinin ruhi kabiliyetlerini yüklenmiş olur.[1] Alaeddin Attar’ın müritlerinden Abdullah İmam İsfehânî teveccühün vicdanî (kalbî) bir iş olduğunu ve herkesin… Okumaya devam et Teveccüh
Nazarî ve Amelî Esaslarıyla Ziyâiyye Yolu 